Superman Returns (2006)

Δεν νομίζει να διαφωνεί κανείς μαζί μου όταν λέω πως αν υπάρχει ο απόλυτος Super Hero  αυτός δεν είναι άλλος από τον Superman. Από όποια πλευρά και αν το δεις, ιστορικά, σεναριακά, κρίνοντας τα χαρακτηριστικά  και τις δυνάμεις του ή ολόκληρο το σύμπαν της μυθοπλασίας του. Αυτός ο εξωγήινος λοιπόν που δημιούργησαν οι Jerry Siegel και Joe Shuster,  υιοθέτησε τον πλανήτη γη για σπίτι του και έδωσε νόημα στον όρο Super Hero.

 Μετά την ιστορική κινηματογραφική μεταφορά του το 1987( θα γραψουμε ένα άρθρο για αυτήν στο μέλλον), από τον σκηνοθέτη Richard Donner και την μοναδική ενσάρκωση του από τον αείμνηστο Christopher Reeve, πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι να έχουμε την χαρά όλοι εμείς οι fan να τον δούμε σε real action movie.
Έτσι το 2006 και ποιο συγκεκριμένα στις 21 Ιουλίου του 2006 κυκλοφόρησε απο την Warner Bross, την Legendary Pictures & την Bat Hat Harry productions, το Superman Returns με σκηνοθέτη τον Bryan Singer - σκηνοθέτη όλων των κινηματογραφικών μεταφορών των X-MEN.  Αν και όπως ο ίδιος δήλωσε δεν ήταν ποτέ αναγνώστης του κόμικ, η ταινία  του 1978 ήταν πάντα μια από τις αγαπημένες του, για αυτό το λόγο είχε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του ένα σενάριο για μια νέα ταινία. Το story αυτού του σεναρίου είχε σαν βασικό θέμα την επιστροφή του Superman στην γη μετά από 5 χρόνια απουσίας.  Τελικά αυτό το consept προχώρησε και όχι  η φημολογία που ήθελε τον J.J.Abrams να γράφει το σενάριο. Ο Singer αν και έδωσε την ιδέα, υπέγραψε ως σκηνοθέτης  τελικά, ενώ το σενάριο ανέλαβαν οι Michael Dougherty και Dan Harris που είχαν συνεργαστεί μαζί του στο X-MEN 2.

Το σενάριο  μας μεταφέρει στην επιστροφή του Superman στη γη, μετά από την προσπάθεια του να βρει και άλλους επιζώντες από τον πλανήτη Krypton . Κατά την διάρκεια της απουσίας του ο κορυφαίος εχθρός του Lex Luthor αποφυλακίζεται, αφού ο Superman δεν ήταν παρών στην δίκη του για να καταθέσει εις βάρος του και παντρεύεται μια πλούσια χήρα με σκοπό φυσικά να αποκτήσει την περιουσία της μετά τον θάνατο της. Ως Clark Kent ξαναπιάνει δουλειά στην εφημερίδα Daily Planet και μαθαίνει πως η εκλεκτή της καρδιάς του, έχει πλέον ενα παιδί 5 χρονών, είναι μνηστή του Richard White - ανιψιός του εκδότη της εφημερίδας και έχει κερδίσει το βραβείο pulitzer για το άρθρο της "Why the World Doesn't Need Superman"....
 Ο Luthor βρίσκει το fortress of solitude και κλέβει κρυστάλλους για να διεξάγει τα καταστροφικά πειράματα  του. Προσπαθώντας να διορθώσει τις συνέπειες αυτών των πειραμάτων ο Superman διασώζει ενα αεροπλάνο στη μέση ενός σταδίου. O κόσμος φυσικά ζητωκραυγάζει για την επιστροφή του,  αλλά ο ίδιος έχει προβλήματα προσαρμογής. Καθόλου παράξενο αφού καταλήγει να μαθαίνει πως ο Jason, ο γιος της Lois είναι δικός του γιος και ο Luthor  έχει αποκτήσει μεγαλύτερη επηρροή  - δύναμη, γεγονός  που κάνει την ζωή του ακόμα πιο δύσκολη... Ειδικά στην σκηνή που ο Lex τον μαχαιρώνει με ενα κομμάτι κρυπτονίτη....
 Για να μην μακρηγορήσω και κάνω spoil σε όσους δεν έχουν δεί την ταινία, θα αναφέρω απλά πως στο τέλος νικάει ο ήρωας μας. Και έτσι πρέπει. Δεν γίνεται να χάσει. Είναι ο Superman και δεν σηκώνω κουβέντα...

Σε γενικές γραμμές βρήκα την υπόθεση του σεναρίου ως κάτι αρκετά ενδιαφέρον, με έξυπνες συνδέσεις και ανατροπές αν και κατά την γνώμη μου η ροή του σεναρίου θεωρεί αρκετά πράγματα δεδομένα με αποτέλεσμα να αφήνει αρκετά κενά στους θεατές, ειδικά σε όσους δεν είναι και τόσο γνώριμη η ιστορία του κρυπτονιανού υπέρ ήρωα ή δεν έχουν δεί τις παλιές ταινίες. Καλή η ιδέα αλλά όχι και τόσο έξυπνη η απόδοση της από πλευρά αφήγησης, ειδικά σε μια τόσο αναμενόμενη μεταφορά. Ειδικά κάπου στο μέσο της ταινίας, κάνει μια  μεγάλη κοιλιά σε σημείο που αρκετές σεκάνς φαντάζουν αδιάφορες.

Από πλευρά σκηνοθεσίας ο Singer ως γνώστης της μεταφοράς ενός κόμικ στην μεγάλη οθόνη, απέδωσε με αρκετά ωραίο τρόπο την ατμόσφαιρα που μπορεί να διαβάσει κανείς μέσα στις σελίδες του. Ωραία αισθητική εικόνας με αποτέλεσμα σχεδόν κάθε πλάνο να το διακρίνει μια ιδιαίτερη καλαισθησία. Έξυπνη χρήση των ειδικών εφέ, χωρίς φλυαρίες και με αρκετή πειστικότητα, αν και σίγουρα περιμέναμε πιο πολλά. Μας άρεσαν αλλά δεν μας εντυπωσίασαν. Ταινία με τον Superman ,δεν είναι άλλωστε; Σίγουρα  πάντως είναι γνώστης του αντικειμένου της σκηνοθεσίας, με μια προσωπική γλώσσα και ουσιαστική ματιά. Αυτό φαίνεται  στον τρόπο που χρησιμοποιεί τις κάμερες,τις οπτικές γωνίες, τα καδραρίσματα  και στον τρόπο που οπτικοποιει  την ιστορία - στόχο που έχει κάθε φορά. Σε αυτή την περίπτωση όμως η αγάπη του για την ταινία του 1978 τον οδήγησε να δημιουργήσει μια ταινία που μοιάζει αισθητά με αυτήν. Ο ίδιος είχε δηλώσει πως ήθελε να φτιάξει μια συνέχεια στην ουσία απο το σημείο που άφησαν την ιστορία οι προηγούμενες ταινίες αλλά αυτό δεν το λες απλά συνέχεια. Μάλλον η λέξη μίμηση είναι πιο εύστοχη. Και δεν αναφέρομαι στις φιλμικές αναφορές  ή στις συνειρμικές ομοιότητες αλλά στην απουσία νέου οράματος θα έλεγα. Είχε σαν μπούσουλα την παλιά ταινία και έφτιαξε μια ίδια, μόνο που έχει άλλο σενάριο και διαδραματίζεται χρόνια μετά. Παρ' όλα αυτά, κρίνωντας το συνολικό αποτέλεσμα,   το Superman Returns είναι σίγουρα ενα film που πρωτοστατεί στην φιλμογραφία του και όχι άδικα. Είναι μια πολύ καλή μεταφορά που σέβεται το θέμα της και δεν το αλλοιώνει ούτε στο ελάχιστο.  Ισως να μην ικανοποιεί πλήρως τις ανάγκες των fan ή αυτών που ορίζουν τον κιν/φο απλά ως μέσο διασκέδασης αλλά αποτυπώνει με επιτυχία μια θεματολογία προερχόμενη απο τον χώρο της 9ης τέχνης, χρησιμοποιώντας και αποδικωποιώντας τα μέσα έκφρασης της κινηματογραφικής τέχνης.Δεν το λες και ευκολάκι αυτό...

Το cast που επιλέχθηκε κατα την γνώμη μου δεν ήταν και τόσο καλές επιλογές. Ο  πρωταγωνιστής Brandon Routh έχει σαν πιο δυνατό χαρτί την ομοιότητα του με την ιδανική μπορώ να πω φιγούρα του Superman.  Η εμφάνιση του απο μόνη της παραπέμπει στο αρχέτυπο της φιγούρας του χάρτινου ήρωα. Σίγουρα  όταν  παρατηρείς τα movie posters που κοσμεί, κερδίζει τις εντυπώσεις.Υποκριτικά  όμως θα έλεγα πως έβαλε τα δυνατά του,  πέρασε αλλά δεν ακούμπησε . Άλλωστε πιο πριν είχε μόλις δυο ταινίες χαμηλού προ υπολογισμού στο ενεργητικό του. Δεν είχε παρουσιάσει κάτι ιδιαίτερο.  Προσπάθησε να ενσαρκώσει και αυτός έναν Superman/Kent  λακωνικό, λιτό και απέριττο, που δεν χαρακτηρίζεται από έντονες αντιδράσεις η μορφασμούς και παίζει περισσότερο με τα μάτια και με τις ποζεράδικες στάσεις του σώματος ( όπως λέει και ο φίλτατος Yatamura). Κάτι αντίστοιχο με αυτό που έκανε
 και ο Reeve αλλά τελικά δεν τα κατάφερε. Μου  είναι  όμως αρκετά συμπαθής και αναγνωρίζω πως  τίμησε την στολή με το μεγάλο S στο στήθος όσο μπορούσε. Η Kate Bosworth ως κοκκινομάλλα Lois Lane  μάλλον έπαιζε άλλο ρόλο απο αυτόν που της δώθηκε. Ενδιαφέρον η προσέγγιση μιας διαφορετικής εξωτερικά Lois από το σχέδιο που υπάρχει στα κόμικ αλλά δεν θα την έλεγα και επιτυχημένη. ΄΄Επαιξε και έχασε. Δεν γίνονται άλλωστε όλοι οι εκμοντερνισμοί αρεστοί.Υποκριτικά, ενώ είναι καλή σχετικά  ηθοποιός,  παρέλειψε να  ενσαρκώσει  την σπιρτάδα, την εκρηκτική προσωπικότητα, την διαχυτικότητα, τον οξύθημο χαρακτήρα, το ταπεραμέντο  και το εκνευριστικό κάποιες φορές  δημοσιογραφικό ταλέντο της Lois  Lane. Με άλλα λόγια, τα βασικά χαρακτηριστικά της.. Ισως αυτός να ήταν και ο σκοπός της αλλά  - ΟΚ, νέα Lois Lane, κάποια στοιχεια όμως της δομής ενός χαρακτήρα δεν τα αλλάζεις...
Άλλο ένα κομμάτι του cast που νομίζω πως αξίζει να αναφερθώ είναι ο Kevin Spacey ως Lex Luthor. Σίγουρα ενας ταλαντούχος ηθοποιός  με αριστουργηματικά δείγματα δουλειάς.   Σε αυτή την ταινία ως ο κακός της υπόθεσης, παρουσίασε  μια πιο άπονη, πιο  μοχθηρή, πιο σκοτείνή και πιο αρρωστημένή  εκδοχή του Luthor σε σχέση με τον προκάτοχο αυτού του ρόλου, Gene Hackman.  Αυτό σε κάποιους άρεσε, σε άλλους όχι. Προσωπικά σε αυτή την ταινία μου άρεσε αρκετά. Ισως να είναι και αυτός που ξεχώρισα απο το cast. Δεν θα έλεγα πως είναι ο καλύτερος ρόλος της καριέρας του αλλά σίγουρα απέδωσε στο μέγιστο.

 Η μουσική του John Ottman είναι μια επανεκτέλεση της κλασσικής και κορυφαίας μουσικής που είχε γράψει για την παλιά ταινία, ο μικρός θεούλης των Soundtracks - John Williams. Πολλά μπράβο για αυτή την επιλογή. Αυτή η  μουσική  είναι σήμα κατατεθέν  του Superman πια. Δεν γίνεται να βλέπεις κινηματογραφική μεταφορά του και να μην περιμένεις να ακούσεις αυτή τη μελωδία. Γ@μ#*ι απλά....

Η αποδοχή της απο το κοινό είχε διφορούμενο χαρακτήρα. Πήρε καλές κριτικές απο τους ειδικούς της κινηματογραφικής βιομηχανίας και καλά σχόλια απο τους θεατές. Δεν κατάφερε όμως να αγγίξει τον απαιτούμενο αριθμό σε εισπράξεις. Και όχι γιατί ήταν εμπορική αποτυχία. Για κανένα λόγο δεν μπορείς να την θεωρίσεις αποτυχία αφού μάζεψε συνολικά 391 και κάτι εκατομύρια δολάρια , ενώ μόνο οι πωλήσεις του DVD ξεπέρασαν τα 81 εκατομμύρια!!! 
Απλά το  τεράστιο κόστος της παραγωγής( λόγω προβλημάτων)  μαζί με την διαφήμιση, έριξαν τα καθαρά έσοδα σε 20 εκατομμύρια και κάτι..... και πάλι αυτό εγώ δεν μπορώ να το πω, μικρό ποσό. Το είπαν όμως οι παραγωγοί και οι εταιρείες που κατέχουν τα εμπορικά δικαιώματα της ταινίας για αυτό δεν είδαμε ποτέ κάποιο Sequel και ούτε θα δούμε. Έ, ρε απληστία που υπάρχει στον κόσμο.... Θα δούμε όμως  σύντομα ένα Reboot που το περιμένουμε πως και πως.....

Κλείνωντας θα πώ απλά πως αυτή η ταινία άρεσε αλλά δεν ικανοποίησε. Κάτι έλειπε. Κάτι που θα μας έκανε να την δούμε και να την ξαναδούμε και να την ξαναδούμε ......